مشخصات مجاهد شهید محمدرضا محمودی فر
محل تولد: شهر ری
تحصیلات: دانش آموز
سن: 17
محل شهادت: تهران
تاریخ شهادت: 1361
مجاهد شهید محمد رضا محمودی فر، در سال 1343 در شهرری و در خانواده ای آگاه و نسبتاً سیاسی متولد شد. از همان دوران کودکی با مسائل اجتماعی و درد و رنجی که مردم اسیر و ستمدیده متحمل میشدند آشنایی پیدا کرد و همیشه با مهربانی و محبت خاصی از مردم دردمند یاد کرده و با آنها رابطه برقرارمی‌کرد.
محمدرضا در دوران تحصیل همیشه شاگرد ممتاز بود. به همین جهت در کنکور ورودی دبیرستان البرز قبول شد و تا سوم نظری در این دبیرستان مشغول تحصیل بود. او در دوران قبل از انقلاب ضدسلطنتی بهمراه خانواده اش در راهپیماییهایی که به رهبری پدر طالقانی صورت میگرفت, شرکت میکرد. نوجوان پرشور با جثه کوچکش, دوربین به دوش در میدان آزادی بهرطرف میچرخید و از زاویه های مختلف فیلم میگرفت. محمد رضا در راهپیمایی های اعتراضی نسبت به زندانی شدن مجاهد شهید محمدرضا سعادتی نیز فعالانه شرکت داشت و به تشویق او بیشتر افراد خانواده و دوستانش هم شرکت کردند .
محمدرضا سپس به گروه دانش آموزی هوادار سازمان مجاهدین و چندی بعد به صفوف میلیشیا پیوست.
یک روز که یکی از عوامل رژیم در مدرسه آنها چند دانش آموز را کتک زده بود, محمدرضا به دفاع از دانش آموزان برخاست و وقتی مزدور مزبور اخطار داد که او را به کمیته و زندان خواهد فرستاد ، درجوابش چند جمله از دفاعیات مهدی رضایی را خوانده بود : ” اگر ما را بکشید, از خون ما, از هر قطره اش مجاهدی بر خواهد خاست و شما را رسوا خواهد کرد.“
بعد از ورود به صفوف میلیشیا، محمدرضا فعالیت حرفه ای اش را شروع کرد و بصورت شبانه روزی و بی وقفه ادامه داد. او در زمینه فروش و توزیع نشریه و پخش اعلامیه و چاپ پوستر با هر امکانی که میتوانست فراهم کند، فعال بود. در جریان سخنرانی رهبر مقاومت مسعود رجوی در امجدیه، چماقداران محمدرضا را که درموضع حفاظت قرار داشت، مجروح کرده و سرش را شکستند. در روز 30 تیرسال 60 مزدوران خمینی به خانه مسکونی محمدرضا حمله کردند و چون کسی در خانه شان نبود, اموالشان را به سرقت بردند. بعد از این جریان محمدرضا دیگر به خانه برنگشت و به زندگی مخفی روی آورد وخانواده او تا مدتها هیچ خبری از وی نداشتند. آنها به مدت شش ماه همه زندانهای کرج و تهران را گشتند اما هیچ خبری از او بدست نیاوردند.
سرانجام در بهمن ماه سال 1360 , محمدرضا از زندان اوین به خانواده اش تلفن کرده و به آنها گفت به او اجازه ملاقات داده اند. وقتی مادرش برای اولین بار محمدرضا را دید او را نشناخت, پدرش میگقت این رضاست ولی مادر باور نمیکرد و میگفت رضای من اینطوری نبود, انگار اسکلتی بود که به روی آن پوستی زرد کشیده باشند, هیکلش قوز پیدا کرده بود اما سرش را بالا گرفت و با روحیه ای استوار و مقاوم, لبخند بر لب از تمامی دقایق ملاقات استفاده کرد. درطول مدت ملاقات خانواده اش را به صبر و مقاومت تشویق میکرد.
در سومین و آخرین ملاقات گفته بود : من به اینها هیچ چیز نگفتم و به سازمان و همرزمانم خیانت نکردم, سخت ترین شکنجه های روحی و جسمی را تحمل کردم و خواهم کرد. آنها چون ناامید شده اند به احتمال زیاد مرا میکشند ولی از شما خواهش میکنم که اصلا برای من گریه نکنید.
سرانجام دژخیمان خمینی خون پاک این مجاهد پرشور و قهرمان را قبل از اعدام کشیدند و او را در تاریخ 25 اردیبهشت سال 1361 به جوخه های تیرباران سپردند. یادش گرامی باد.
میهنم!
آهن زنجیرهایم می آموزد مرا
خشم عقابان، و نازکدلی انسان نیک اندیش را
نمیدانستم که زیر پوستمان
میلاد توفانی ست.
در سلول زندان، نور را از من گرفتند
و خورشید مشعلها، در دلم فروزان گشت
بر دیوارها شماره شناسنامه ام را نوشتند
و سبزهزار سنبله ها، بر دیوارها روئیدن گرفت
میهنم! با دندانها نقش خون آلودت را نگار کردم
و ترانهٴ تاریکی گذرا را نوشتم
و جون بر صلیب پرستشم شعله ور شوم
چون قدیسی ، در هیأت مبارزی در خواهم آمد.
مریم رجوی: از خانواده‌های شهیدان و زندانیان سیاسی می‌خواهم که با حضور بر سر مزار شهیدان، حق پایمال‌شده خود برای برپایی مراسم بزرگداشت فرزندان قهرمان خود را به رژیم آخوندی تحمیل کنند.
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر